Jezus powiedział do swoich uczniów: «Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go, i przyjdziemy do niego, i będziemy w nim przebywać. Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich. A nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem przebywając wśród was. A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co wam powiedziałem.
Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat, Ja wam daję. Niech się nie trwoży serce wasze ani się nie lęka. Słyszeliście, że wam powiedziałem: Odchodzę i przyjdę znów do was. Gdybyście Mnie miłowali, rozradowalibyście się, że idę do Ojca, bo Ojciec większy jest ode Mnie.
A teraz powiedziałem wam o tym, zanim to nastąpi, abyście uwierzyli, gdy się to stanie.
J 14, 23-29
W Ewangelii z VI Niedzieli Wielkanocnej Jezus mówi w jasny sposób: „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę” oraz „Kto Mnie nie miłuje, ten nie zachowuje słów moich”. Te proste stwierdzenia pokazują sens chrześcijaństwa, który wyraża się w wypełnianiu Prawa Bożego. Podkreślają jednocześnie, że przestrzeganie wskazań Jezusa w pełni udaje się tylko wtedy, gdy jest konsekwencją szczerej miłości do Boga. Wierność nauce Chrystusowej nie jest możliwa bez pokochania Go. Łatwiej jest przecież działać z miłości, niż z przymusu.
Możemy być pewni, że zachowywanie nauki Jezusa zostanie kiedyś nagrodzone: „Ojciec mój umiłuje go, i będziemy u niego przebywać”.
Czy jednak we współczesnym świecie łatwo jest sprostać wymaganiom stawianym nam na kartach Ewangelii? Każdy z nas zauważa, że nie zawsze potrafi odważnie przeciwstawić się tendencjom negującym nasze chrześcijańskie wartości i podążać za drogowskazami Kościoła. Bóg jednak nie zostawia nas samych z tymi problemami! Daje przewodnika w osobie Ducha Świętego, który pomaga kształtować nam nasze sumienia i odnaleźć się w skomplikowanej codzienności. Co więcej, pociesza nas i ciągle na nowo umacnia do walki trudnościami. Zostawia pokój, który wielokrotnie przewyższa szczęście doczesne: „Pokój mój daję wam. Nie tak jak daje świat. Ja wam daję.”
