Gdy się zbliżali do Jerozolimy, do Betfage i Betanii na Górze Oliwnej, Jezus posłał dwóch spośród swoich uczniów i rzekł im: «Idźcie do wsi, która jest przed wami, a zaraz przy wejściu do niej znajdziecie oślę uwiązane, na którym jeszcze nikt z ludzi nie siedział. Odwiążcie je i przyprowadźcie tutaj. A gdyby was kto pytał, dlaczego to robicie, powiedzcie: "Pan go potrzebuje i zaraz odeśle je tu z powrotem"». Poszli i znaleźli oślę przywiązane do drzwi z zewnątrz, na ulicy. Odwiązali je, a niektórzy ze stojących tam pytali ich: «Co to ma znaczyć, że odwiązujecie oślę?» Oni zaś odpowiedzieli im tak, jak Jezus polecił. I pozwolili im.
Przyprowadzili więc oślę do Jezusa i zarzucili na nie swe płaszcze, a On wsiadł na nie. Wielu zaś słało swe płaszcze na drodze, a inni gałązki zielone ścięte na polach. A ci, którzy Go poprzedzali i którzy szli za Nim, wołali: «Hosanna. Błogosławiony, który przychodzi w imię Pańskie. Błogosławione królestwo ojca naszego Dawida, które przychodzi. Hosanna na wysokościach».
Mk 11, 1-10
W Ewangelii św. Marek pisze o tłumie wielbiącym Jezusa. Wszyscy tam obecni są Mu przychylni i nikt Go nie potępia. Wołają Mu "Hosanna", "błogosławione królestwo naszego ojca Dawida, które przychodzi".
Cieszmy się chwałą Najwyższego i rozważajmy kim w naszym życiu jest Pan i czego oczekujemy od Niego. Czy jesteśmy gotowi przyjąć prawdę o Nim i o sobie - uznać Jezusa za Syna Bożego, jako „Wrota” do naszego prawdziwego życia? Czy bez wsparcia innych ludzi, porywu tłumu potrafimy wytrwać przy Chrystusie? A może widzimy w Nim tylko rolę pomocnika w problemach życiowych?
Niech nasze uszy zostaną otwarte na Słowo, które przemienia dusze i pozwala zrozumieć naszą rolę w wypełnieniu woli Bożej oraz pojąć kim my jesteśmy dla Chrystusa.
Kasia K.
